Μέσα απ' τις κυριολεκτικά χιλιάδες σελίδες σημειώσεων, αντλώ εκτός των άλλων και το υλικό που συνθέτει το απόλυτο Κακό στο έπος της Αντάκρης. Ένα προϋπάρχον, αλλά και τελικό Κακό. Αν δεν υπήρχε το Κακό άλλωστε, τί κίνητρο θα είχανε οι προφητείες, οι περιπέτειες των ηρώων και ο αγώνας της Ευγενίας, του Τίμοθυ και της Κίρσι; Όλοι θα ζούσανε ευτυχισμένοι και το βιβλίο θα λεγότανε Πολυάννα - με λίγα μαγικά και χαρούμενα πλάσματα (πιθανώς).
Αρκετοί φίλοι, αναγνώστες, κριτικοί έχουν αναφέρει σε συζητήσεις, πως η φιγούρα του Κακού (ή όπως θα λέγαμε χρησιμοποιώντας λίγο πιο τεχνική ορολογία, το αρχέτυπο της Σκιάς) στο βιβλίο, δεν είναι ευδιάκριτη. Στη Μάγισσα του Μπιλθόρ για παράδειγμα έχουμε με τη σειρά που εμφανίζονται, τον Νυχτοπόρο που κατατροπώνει την Ελεονώρα απ' την εισαγωγή κιόλας και φαίνεται σαν να είναι αυτό το προϋπάρχον και τελικό Κακό, την απαράδεκτ
α μικροπρεπή θεία Άννα Βασιλικού, τους Πραίτορες του σκότους, και φυσικά την ίδια τη Μάγισσα του Μπιλθόρ με το μεγαλεπίβολο σχέδιό της, να υποδουλώσει τις νεράιδες του Αιθέριον. (σε αναλογία με αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Δρακουμέλ στα Στρουμφάκια, όμως με πολύ πιο σκοτεινο, μεγαλομανιακό και αρκετά λιγότερο χιουμοριστικό, τρόπο.)Ποιό το κίνητρο του απολύτως Κακού συνολικά στα Χρονικά; Αν κάποιος έχει διαβάσει το βιβλίο, είναι πιθανό να έχει ήδη διαμορφωμένη την άποψή του και θα μ' ενδιέφερε πολύ να την ακούσω...
Η εικόνα ειναι του Μάνου Λαγουβάρδου
(καλλιτεχνικά προσχέδια 2011, τα Χρονικά της Αντάκρης - Οι Γιοί της Αριζάν)
